แม่ก็เริ่มแสดงความคิดเห็นว่า "แม่ว่าเรียนที่เมืองไทยดีกว่า ไม่ต้องไปลำบากที่โน่น เรียนที่นี่แหละ จะกินอะไรก็ได้กิน" อ้าว.....แม่! ไหนตอนแรกก็สนับสนุนซะดิบดี ไหนมากลับลำตอนนี้ล่ะ เรื่องแม่ยังไม่ทันจะจบดี ลุงที่บอกว่าจะช่วยก็ดันมาเพิ่มข้อแม้ให้ ว่าให้โทรไปหาน้องสาวของแกที่อยู่ที่อเมริกาสำหรับเรื่องการเป็นผู้สนับสนุนในการขอวีซ่า แกจะไม่ทำเอกสารนี้หรือเป็นคนสนับสนุน แกจะช่วยเรื่องเงินอย่างเดียว แล้วน้องสาวของลุงที่ถือวิสาสะไปเรียกแกว่าป้า ทั้งๆที่เคยเจอกันครั้งเดียวประมาณ 3 นาทีเมื่อปีที่แล้วเนี้ย ใครจะกล้าโทรไปขอให้มาเป็นคนสนับสนุน แล้วไหนความวุ่นวายที่มันจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการส่งเอกสาร การขอเอกสารรับรองทางการเงิน แล้วบางคนก็บอกว่า ถ้ามีญาติอยู่ที่เมกา ทางสถานฑุตจะไม่อนุมัติวีซ่าให้ซะด้วย อ้าว.....ที่นี้จะทำยังไงดีล่ะ

มันอะไรกันหนักหนาาาาาาา หลังจากคิดไปคิดมา คิดแล้วคิดอีก จะเลิกหรือจะไปต่อ จะโทรไปหาป้าก็กลัว จะโทรไปหาลุงก็ไม่กล้า ท้ายที่สุดก็คิดได้ว่า ถ้ามัวแต่กลัวก็ไม่ได้ไปไหนกันล่ะ ทุกอย่างจะจบลงตรงนี้ที่เราไม่ได้ลองทำอะไรเลย เพียงเพราะความกลัวหรือความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น ก็เลยตัดสินใจโทรไปหาป้าก่อน (ขอบอกว่ารวบรวมความกล้าอยู่นานมาก และใจเต้นแรงมากในขณะที่รอป้ารับสาย) ครั้งแรกป้าทำเสียงเข้มพร้อมกำชับให้เราไปคิดให้ดีอีกที เพราะการไปเรียนที่ต่างประเทศนั้นลำบาก ไม่ใช่สบาย ทางเราเองก็รับฟังและลองเอามาคิดดู โทรไปหาป้าครั้งที่สองด้วยความถ่อมสุภาพสุดๆ พร้อมเล่าความฝันของเราแบบคร่าวๆให้ป้าฟัง บอกความแน่วแน่ว่าพร้อมสู้เสมอ ป้าเลยยอมช่วยเป็นผู้สนับสนุนให้ในที่สุด

จริงๆแล้วเรื่องยังมีอีกยาวกว่าจะมาถึงตอนนี้ที่กำลังเตรียมเก็นกระเป๋าพร้อมบิน ยากบอกว่า อุปสรรคมันเกิดขึ้นเสมอ และเป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะต้องเกิดขึ้นในเส้นทางของความฝันของเรา การเปลี่ยนมุมมองในการมองปัญหาให้เป็นความท้าทาย จะช่วยให้เราไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคต่างๆ และอุปสรรคเหล่านั้นเองจะเป็นเหมือนตัวกลั่นกรองคนที่เป็นตัวจริงที่จะไปสู่เป้าหมายที่ตั้งเอาไว้

สู้ๆนะทุกคน

ก่อนที่จะพูดเรื่องรายละเอียดว่าจะไปเรียนยังไง จะเตรียมเอกสารไปทำวีซ่ายังไง ก่อนอื่นเราต้องแน่ใจก่อนว่าเราจะไปทำอะไร ไปเรียนอะไร เพื่อให้เป้าหมายของเราชัดเจนและจะไม่เป็นการเสียเวลาและเสียเงินเมื่อไปแล้วไม่ชอบ หรือไม่ตรงกับสิ่งที่เราอยากเรียน

สำหรับผมเองนั้นคิดว่าตัวเองโชคดีที่ว่าผมรู้ว่าผมอยากจะเป็นอะไร และรู้ว่าอยากทำอะไร แต่กว่าจะมาถึงตรงนี้ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร ลองทำโน่นทำนี่มาหลายอย่าง รอจนมันภาพเริ่มชัดเจนมากขึ้นและมันทำให้เราแน่ใจว่ามันใช่แล้วสำหรับเราเอง

จากแรกเริ่มก่อนที่จะเอนทรานส์สมันโน้้นนนนนนน ความฝันที่จะได้ทำงานในวงการสื่อสารมวลชนเป็นภาพที่เราเห็นว่าเราทำได้และอยากทำ แต่เนื่องจากสภาพเศรฐกิจในตอนนั้นที่ทำให้งานด้านสื่อสารมวลชนเป็นเรื่องเสี่ยงและไม่มีภาพที่สดใสนัก ครอบครัวจึงบอกกับเราว่มันเป็นการตัดสินใจที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก ถ้าจะเลือกเรียนด้านนั้น เราจึงเบนเข็มไปสู่การเป็นนักภาษาศาสตร์แต่ด้วยคะแนนอันน้อยนิดทำให้เราติดโควต้าที่ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ในคณะที่ไม่เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน ได้ยินครั้งเดียวตอนที่เพื่อนคนข้างๆบอกว่า "ลงไว้เป็นอันดับที่สองเถอะ เผื่อไว้ๆ" นั้นคือคณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา

เรียนสักสองปีไปด้วยความงงๆ เข้าสู่ปีที่สามจึงเริ่มชอบในส่วนของตัววิชาเองที่ทำให้เรารุ้จักที่จะคิดเป็นและคิดอย่างเป็นระบบระเบียบ และนักมานุษยวิทยาที่ดีนั้นจะไม่เป็นคนที่จะไปตัดสินผู้อื่นเอาอย่างง่ายๆ แต่ต้องคิดดูก่อนว่า สิ่งที่เราเห็นหรือประสบนั้นอาจจะมีเงื่อนไขปัจจัยที่สลับซับซ้อนอยู่เบื้องหลัง นักมานุษยวิทยาที่ดีควรที่จะศึกษาให้ดีก่อนที่จะไปบอกว่ามันผิดถูก หรือดีชั่วอย่างที่คนอื่นเขาว่ากัน แต่ในท้ายที่สุดแล้วการเรียนสี่ปีในมหาวิทยาลัยนั้นก็ยังไม่ได้ทำให้เราคิดว่าจะเอาไปใช้ทำวิทยาอาชีพ ให้ตรงสายแต่กลับเป็นไปในเหตุผลที่ว่า เรียนให้จบเพื่อพ่อแม่มากกว่าที่จะเรียนให้จบเพื่อจะได้เอาไปทำในสิ่งที่รัก ช่วงที่เรียนอยู่จึงรับงานอื่นไปด้วยระหว่างเรียนเพื่ออยากจะรู้ว่าเรานั้นจะทำอาชีพที่ต้องใช้การบริการได้ไหม เผื่อจะไปทำงานโรงแรมหรือสายการบินกับเขาได้บ้าง เลยได้ลองเป็นพนักงานเสริฟอาหารในห้างและได้ลองเป็นคุณครูสอนภาษาไทยให้กับชาวต่างชาติ ก็พบว่ายังไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก จากนั้นเองก็มาถึงจุดเปลี่ยนของเรื่อง

ช่วงปี 2006 ได้มีโอกาสไปทำงานในแค้มป์ฤดูร้อนที่ประเทศอเมริกา โดยการชักชวนของเจ้าของแค้มป์ที่มาเจอกันเมื่อตอนที่ไปเป็นล่ามให้กับกลุ่มของเขาที่มาในช่วยคนที่ อยู่ในจังหวัดพังงาหลังจากเหตุการณ์สึนามิ ช่วงที่อยู่ที่อเมริกาสิ่งที่ทำให้เราตื่นเต้นไม่แพ้สิ่งอื่นก็คือ เวลาที่ได้ไปร้านหนังสือและได้เห็นแผนกนิตยสารประเภทต่างๆละลานตา เห็นเมื่อไหร่เป็นขอพุ่งตัวเข้าไปจมอยู่ตรงนั้นให้นานเท่านาน ใครจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ แค่อย่าลืมกลับมารับเรากลับด้วยล่ะกัน ก่อนที่จะกลับเมืองไทยก็พบว่ากองนิตยสารที่กองเพนินอยู่นั้นจะขนมันกลับบ้านยังไง จะทิ้งไว้ก็เสียดาย จุดนั้นเองทำให้เริ่มรู้ว่าตัวเองชอบอ่านนิตยสารและชอบดูว่าเขาเขียนยังไง เลือกเนื้อหายังไง ทำไมมันน่าสนใจจัง ใช้สีสวยจัง ไม่ใช่แค่ตอนที่อยู่ที่อเมริกาเท่านั้น แต่ตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัยก็ชอบอ่านนิตยสารมานานแล้ว อ่านเดือนละไม่ต่ำกว่า 10 ฉบับ (แต่หลังๆเริ่มเลือกเพราะเริ่มเห็นว่ามันเป็นเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก) สองปีหลังจากนั้นก็เริ่มบ่มเพาะความฝันที่จะทำงานในบริษัทนิตยสารมาเรื่อยๆ (ไม่ได้คิดเรื่องเงินเลยนะ เอาที่ใจรักไว้ก่อน) ลองทำนิตยสารเล็กของตัวเองดูบ้าง แจกจ่ายเพื่อนฝูงไปอ่านแล้วรอฟังว่ามีข้อด้อนข้อดีตรงไหนบ้าง จนเริ่มแน่ใจว่าเป็นสิ่งที่อยากจะทำมันให้เป็นความจริงสักที

ผ่านมาแล้วสองปีจนถึงวันนี้ที่นั่งพิมพ์อยู่ เริ่มนับถอยหลังอีก 1 เดือนที่จะไปเรียนต่อที่ประเทศอเมริกาทางด้าน design เพื่อวันหนึ่งนั้นความใฝ่ฝันที่จะได้มีส่วนในการผลิตนิตยสารนั้นจะเป็นความจริงกับเขาสักกะที