แม่ก็เริ่มแสดงความคิดเห็นว่า "แม่ว่าเรียนที่เมืองไทยดีกว่า ไม่ต้องไปลำบากที่โน่น เรียนที่นี่แหละ จะกินอะไรก็ได้กิน" อ้าว.....แม่! ไหนตอนแรกก็สนับสนุนซะดิบดี ไหนมากลับลำตอนนี้ล่ะ เรื่องแม่ยังไม่ทันจะจบดี ลุงที่บอกว่าจะช่วยก็ดันมาเพิ่มข้อแม้ให้ ว่าให้โทรไปหาน้องสาวของแกที่อยู่ที่อเมริกาสำหรับเรื่องการเป็นผู้สนับสนุนในการขอวีซ่า แกจะไม่ทำเอกสารนี้หรือเป็นคนสนับสนุน แกจะช่วยเรื่องเงินอย่างเดียว แล้วน้องสาวของลุงที่ถือวิสาสะไปเรียกแกว่าป้า ทั้งๆที่เคยเจอกันครั้งเดียวประมาณ 3 นาทีเมื่อปีที่แล้วเนี้ย ใครจะกล้าโทรไปขอให้มาเป็นคนสนับสนุน แล้วไหนความวุ่นวายที่มันจะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการส่งเอกสาร การขอเอกสารรับรองทางการเงิน แล้วบางคนก็บอกว่า ถ้ามีญาติอยู่ที่เมกา ทางสถานฑุตจะไม่อนุมัติวีซ่าให้ซะด้วย อ้าว.....ที่นี้จะทำยังไงดีล่ะ

มันอะไรกันหนักหนาาาาาาา หลังจากคิดไปคิดมา คิดแล้วคิดอีก จะเลิกหรือจะไปต่อ จะโทรไปหาป้าก็กลัว จะโทรไปหาลุงก็ไม่กล้า ท้ายที่สุดก็คิดได้ว่า ถ้ามัวแต่กลัวก็ไม่ได้ไปไหนกันล่ะ ทุกอย่างจะจบลงตรงนี้ที่เราไม่ได้ลองทำอะไรเลย เพียงเพราะความกลัวหรือความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น ก็เลยตัดสินใจโทรไปหาป้าก่อน (ขอบอกว่ารวบรวมความกล้าอยู่นานมาก และใจเต้นแรงมากในขณะที่รอป้ารับสาย) ครั้งแรกป้าทำเสียงเข้มพร้อมกำชับให้เราไปคิดให้ดีอีกที เพราะการไปเรียนที่ต่างประเทศนั้นลำบาก ไม่ใช่สบาย ทางเราเองก็รับฟังและลองเอามาคิดดู โทรไปหาป้าครั้งที่สองด้วยความถ่อมสุภาพสุดๆ พร้อมเล่าความฝันของเราแบบคร่าวๆให้ป้าฟัง บอกความแน่วแน่ว่าพร้อมสู้เสมอ ป้าเลยยอมช่วยเป็นผู้สนับสนุนให้ในที่สุด

จริงๆแล้วเรื่องยังมีอีกยาวกว่าจะมาถึงตอนนี้ที่กำลังเตรียมเก็นกระเป๋าพร้อมบิน ยากบอกว่า อุปสรรคมันเกิดขึ้นเสมอ และเป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะต้องเกิดขึ้นในเส้นทางของความฝันของเรา การเปลี่ยนมุมมองในการมองปัญหาให้เป็นความท้าทาย จะช่วยให้เราไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคต่างๆ และอุปสรรคเหล่านั้นเองจะเป็นเหมือนตัวกลั่นกรองคนที่เป็นตัวจริงที่จะไปสู่เป้าหมายที่ตั้งเอาไว้

สู้ๆนะทุกคน